Wij als verhalenvertellers zijn ons zeer bewust van het gevaar van het eenzijdige verhaal.
Het bewust omgaan met woorden en de resultaten van een (willekeurig) onderzoek voordat een oordeel geveld wordt, is niet de sterkste kant van onze samenleving. Meer en meer zien we dat nieuwsitems gedeeld worden zonder de bron te checken. Steeds vaker zien we dat het nieuwsitem binnen no time wordt begeleid door honderden meningen die heel regelmatig niet gefundeerd zijn door enige kennis van zaken, maar puur gebaseerd zijn op de eigen emotie.
Als inwoners van Nederland en niet op een professionele manier betrokken bij Jeugdzorg valt ons al enige tijd op dat waar het gaat om Jeugdzorg, de nieuwsitems die naar buiten gebracht worden juist dat eenzijdige verhaal vertellen. En natuurlijk moeten wantoestanden als machtsmisbruik, geweld en seksueel misbruik worden aangepakt. Natuurlijk moet er ruimte zijn voor die verhalen, natuurlijk moet er ruimte zijn voor de mensen die het meemaakten om hun verhaal te doen.
En wat als een jongere in de jeugdzorg een verhaal wil vertellen dat iets zegt over hoe het beter met hem of haar is gegaan nadat hij of zij begeleid is? Vind er dan ook gehoor? Is daar dan ook ruimte voor? Kunnen we daarnaar luisteren? Kortom, is er ruimte voor de grote diversiteit van perspectieven en verhalen die in de jeugdzorg aanwezig zijn? En wordt er geleerd van wat goed gaat of wordt er alleen gereageerd op wat niet goed gaat?
Hetzelfde vroegen we ons af toen we aan het plan Pleegzorg STORIES schreven en werkten. Want ook in het vertellen van pleegzorg verhalen merkten we een grote eenzijdigheid in de nieuwsberichten. En wij als verhalenvertellers die begaan zijn met volwassenen en kinderen, voelden de behoefte om een grote diversiteit aan verhalen op te halen en te delen.
Wij wilden het breder bevragen, breder bespreken en breder delen. Welke mensen zijn pleegouders? Wie kunnen pleegouder worden? Hoe gaat het met kinderen nadat ze in een pleeggezin zijn terecht gekomen? Wat is er daarvoor met hen gebeurd? Biologische ouders van kinderen, wie zijn zij en waarom is het voor sommige kinderen nodig om in een pleeggezin te wonen?
Barbara van den Bogaard – een van de makers van Pleegzorg STORIES schreef en publiceerde een artikel over het proces van maken en de importantie maar ook de verantwoordelijkheid die komt met het maken van kwetsbare verhalen:
https://www.linkedin.com/pulse/pleegzorg-stories-van-binnen-naar-buiten-verhalen-/